Carta á Serra da Groba
Baiona de Miñor, 14 de febreiro 09.-
Querida Groba:
Escríboche nestas follas de pasta de papel de “arcolito” galego para dicirche que no sábado, este mesmo, hoxe, fomos nenas, nenos, meniños, meniñas, mociños, mociñas, mestras, mestres, pais, nais e toda raza que quixo vir connosco botarlle unha ollada ás túas terras arboradas e ardidas.
Témosche que dar as grazas polo moito que nos deches na mañá e na tarde sabatina. Ademais Miguel, Nerea, Duna, Sara, Dani e o mozo Xilberte explicáronnos as pegadas das mulleres e homes que pasaron, suaron, lidaron, plantaron, colleitaron, gravaron, enterraron, pariron, choraron, cazaron lobos, montaron burras, asaron sardiñas, asexaron piratas no horizonte, prenderon fogueiras nos fachos, beberon augas nas fontes, regueiras e ulleiros.
Estivemos no teito, no nacemento da Regueira dos Lavazidos, debaixo do Alto da Lebre, pé do Montouto preto da Poza Negra nai da Regueira Escura, contribuínte do Río da Groba.
Estivemos no embigo do mundo, na Cruz de Pau onde se xuntan os homes das aldeas das burras da Groba, onde corisca, pasa o lobo da terra para o mar, onde soterraron hai 6000 anos, onde caprichosa a serra verte augas ó Atlántico, á Baía de Baiona, ó pai Miño.
Estivemos na laxe gravada, na laxe escrita, na Laxe Cruzada onde os máis pequerrechos escribían, calcaran a mellor arte gravada do mundo.
E logo O Foxo Pedriño explicado en Galicia, bilingüe en galego e valencià, foron Duna e os llops.
E logo fomos cara A Beirada da Groba por onde baixan A Regueira do Niño do Corvo que nace da Fonte Salgueiro, e da Regueiriña de Entre as Chans e da Regueira da Boca da Groba que se funden na Cara Batallada fervedura de augas.
Xa trepáramos no poema da poesía, trepáramos pola beira da Meniña das Chans, Traspadornelo, A Regueiriña do Valo, no Peito do Meixón Verde, na Regueira das Taramelas, no Campo das Mozas, no Campo de Poxeiros.
Trepamos no verso toponímico.
Trepamos no pé das Malladiñas,
por baixo da Cal, da Fonte do
Corisco, no Campo da Florinda
ou da Balbina e ollamos de
lonxe A Burgueira Vella.
Xosé Lois Vilar
Querida Groba:
Escríboche nestas follas de pasta de papel de “arcolito” galego para dicirche que no sábado, este mesmo, hoxe, fomos nenas, nenos, meniños, meniñas, mociños, mociñas, mestras, mestres, pais, nais e toda raza que quixo vir connosco botarlle unha ollada ás túas terras arboradas e ardidas.
Témosche que dar as grazas polo moito que nos deches na mañá e na tarde sabatina. Ademais Miguel, Nerea, Duna, Sara, Dani e o mozo Xilberte explicáronnos as pegadas das mulleres e homes que pasaron, suaron, lidaron, plantaron, colleitaron, gravaron, enterraron, pariron, choraron, cazaron lobos, montaron burras, asaron sardiñas, asexaron piratas no horizonte, prenderon fogueiras nos fachos, beberon augas nas fontes, regueiras e ulleiros.
Estivemos no teito, no nacemento da Regueira dos Lavazidos, debaixo do Alto da Lebre, pé do Montouto preto da Poza Negra nai da Regueira Escura, contribuínte do Río da Groba.
Estivemos no embigo do mundo, na Cruz de Pau onde se xuntan os homes das aldeas das burras da Groba, onde corisca, pasa o lobo da terra para o mar, onde soterraron hai 6000 anos, onde caprichosa a serra verte augas ó Atlántico, á Baía de Baiona, ó pai Miño.
Estivemos na laxe gravada, na laxe escrita, na Laxe Cruzada onde os máis pequerrechos escribían, calcaran a mellor arte gravada do mundo.
E logo O Foxo Pedriño explicado en Galicia, bilingüe en galego e valencià, foron Duna e os llops.
E logo fomos cara A Beirada da Groba por onde baixan A Regueira do Niño do Corvo que nace da Fonte Salgueiro, e da Regueiriña de Entre as Chans e da Regueira da Boca da Groba que se funden na Cara Batallada fervedura de augas.
Xa trepáramos no poema da poesía, trepáramos pola beira da Meniña das Chans, Traspadornelo, A Regueiriña do Valo, no Peito do Meixón Verde, na Regueira das Taramelas, no Campo das Mozas, no Campo de Poxeiros.
Trepamos no verso toponímico.
Trepamos no pé das Malladiñas,
por baixo da Cal, da Fonte do
Corisco, no Campo da Florinda
ou da Balbina e ollamos de
lonxe A Burgueira Vella.
Xosé Lois Vilar
