Linguas cruzadas (2)
Linguas cruzadas no IES Auga da Laxe (Gondomar)
21 de xaneiro de 2008
Algunhas opinións dos alumnos e alumnas de 2º Bach...
A min gustoume moito o documental. Eu son unha rapaza que sempre falou galego e estivo ben ver as opinións doutros rapaces da miña idade. Sorprendeume moito a muller coreana que quería aprender galego, pareceume fantástico. Opino o mesmo que algúns rapaces cando dicían que se escoita falar en galego máis aos rapaces que ás rapazas. A verdade é que coñezo moi poucas rapazas que falen galego.
O certo é que a reportaxe me pareceu moi interesante xa que os protagonistas eran xente normal e corrente, sen ningún título. Eu sentinme identificado co grupo dos neofalantes, aínda que xa falo galego desde hai anos.
O documental pareceume moi interesante.Eu son castelán-falante maioritariamente, pero gustaríame falar galego, ser neofalante, aínda que me resulta moi difícil.
Gustoume o documental porque non é o típico no que se mostran datos senón que se reflicte a realidade a través de testemuños reais.
Ver Linguas cruzadas foi unha moi boa experiencia para min. Nunca tiven ningún tipo de prexuízo cara ao galego, todo o contrario, pero ao ver este documental puiden coñecer as opinións doutra xente nova coma min.
Unha das cousas máis interesantes do documental foi que se desen a coñecer grupos musicais en galego. Eu, que escoito moita música, nunca oíra falar de ningún deles e iso non debería ser así porque me pareceron moi bos.
O que máis me gustou do vídeo foi a parte que tiña que ver co ámbito musical xa que a min me gusta moito a música e non coñezo grupos importantes que canten en galego.
Eu identifiqueime co grupo dos rapaces que foron educados en castelán e agora comezan a falar galego, cos que cambian de lingua segundo con quen falen, porque eu intento falar galego cando me falan en galego.
O documental pareceume moi interesante. Eu son castelán-falante e gustaríame empezar a falar galego, pero non encontro ámbitos onde facelo porque na miña casa comigo e co meu irmán falan en castelán e os meus amigos falan en castelán...
Gustoume moito o documental, o malo é que pasou moi rápido.
O documental gustoume, pareceume ben que a xente opinara sobre a súa lingua. Eu identifíqueime coas rapazas que estaban no botellón porque eu falo castelán sempre, pero gustaríame falar galego, por que non?
Sentinme identificada con algunhas persoas que dicían que os seus pais era galego-falantes pero que a eles os educaran en castelán. Ese é o meu caso e, aínda que agora son consciente da conflitividade das dúas linguas e podería falar o galego na casa, o certo é que me custa manter unha conversa natural e fluída nesta lingua.
O que máis me chamou a atención foron os comentarios que fixeron dúas mulleres de que lles prohibían falar galego no traballo. Paréceme incrible que a estas alturas aínda pasen cousas así, eu cría que este tipo de situacións estaban totalmente desaparecidas.
O documental gustoume moito, pareceume moi realista. Sentinme moi identificada coas dúas mozas que dicían que no traballo non lles permitían falar galego. O verán pasado traballei de camareira e a nosa xefa cos clientes non nos permitía falar en galego porque dicía que era unha cuestión de educación.
Gustoume especialmente que se mostrase que hai xente de fóra, como unha moza coreana por exemplo, que aprende a falar galego e que mostra un interese pola nosa lingua que ás veces nós non mostramos.
O documental gustoume moito, sobre todo porque opina a xente nova, que é de quen en realidade depende o futuro do idioma. Eu son castelán-falante e, aínda que me gustaría falar galego, non o fago. Podo ter así unha actitude hipócrita, pero a verdade é que non son quen de poñerme a falalo. Quizais este documental me fixera recapacitar para intentalo, creo que debería poñerse noutros centros educativos, a ver se reflxionamos un pouco.
"Linguas cruzadas" foi realmente interesante. Foi unha sopresa que fose tan ameno, cun enfoque interesante e mesmo un toque de humor que fixo que até os compañeiros que habitualmente "pasan de todo" prestasen atención.
A min pareceume unha reportaxe moi interesante e entretida e creo que reflicte moi ben todos os puntos de vista que existen sobre a nosa lingua. O grupo co que me sentín máis identificada foi o dos rapaces coruñeses xa que eu falo castelán sempre, porque sempre me falaron en castelán. Con todo, valoro moito que teñamos unha lingua propia e gustaríame, de verdade, que en Galicia se falase máis o galego, pero eu polo menos non son quen nestes momentos de dar o paso de cambiar de lingua.
Eu son neofalante, como algúns dos rapaces que aparecen no documental. E debo confesar que as persoas coas que máis me custa falar galego son aquelas que falan sempre esta lingua porque creo que son as que máis notan o meu cambio lingüístico e mesmo as que máis se mofan do asunto.
Gustaríame ser algunha desas persoas que pouco a pouco foron incorporando o galego como lingua natural á súa vida cotiá.
21 de xaneiro de 2008
Algunhas opinións dos alumnos e alumnas de 2º Bach...
A min gustoume moito o documental. Eu son unha rapaza que sempre falou galego e estivo ben ver as opinións doutros rapaces da miña idade. Sorprendeume moito a muller coreana que quería aprender galego, pareceume fantástico. Opino o mesmo que algúns rapaces cando dicían que se escoita falar en galego máis aos rapaces que ás rapazas. A verdade é que coñezo moi poucas rapazas que falen galego.
O certo é que a reportaxe me pareceu moi interesante xa que os protagonistas eran xente normal e corrente, sen ningún título. Eu sentinme identificado co grupo dos neofalantes, aínda que xa falo galego desde hai anos.
O documental pareceume moi interesante.Eu son castelán-falante maioritariamente, pero gustaríame falar galego, ser neofalante, aínda que me resulta moi difícil.
Gustoume o documental porque non é o típico no que se mostran datos senón que se reflicte a realidade a través de testemuños reais.
Ver Linguas cruzadas foi unha moi boa experiencia para min. Nunca tiven ningún tipo de prexuízo cara ao galego, todo o contrario, pero ao ver este documental puiden coñecer as opinións doutra xente nova coma min.
Unha das cousas máis interesantes do documental foi que se desen a coñecer grupos musicais en galego. Eu, que escoito moita música, nunca oíra falar de ningún deles e iso non debería ser así porque me pareceron moi bos.
O que máis me gustou do vídeo foi a parte que tiña que ver co ámbito musical xa que a min me gusta moito a música e non coñezo grupos importantes que canten en galego.
Eu identifiqueime co grupo dos rapaces que foron educados en castelán e agora comezan a falar galego, cos que cambian de lingua segundo con quen falen, porque eu intento falar galego cando me falan en galego.
O documental pareceume moi interesante. Eu son castelán-falante e gustaríame empezar a falar galego, pero non encontro ámbitos onde facelo porque na miña casa comigo e co meu irmán falan en castelán e os meus amigos falan en castelán...
Gustoume moito o documental, o malo é que pasou moi rápido.
O documental gustoume, pareceume ben que a xente opinara sobre a súa lingua. Eu identifíqueime coas rapazas que estaban no botellón porque eu falo castelán sempre, pero gustaríame falar galego, por que non?
Sentinme identificada con algunhas persoas que dicían que os seus pais era galego-falantes pero que a eles os educaran en castelán. Ese é o meu caso e, aínda que agora son consciente da conflitividade das dúas linguas e podería falar o galego na casa, o certo é que me custa manter unha conversa natural e fluída nesta lingua.
O que máis me chamou a atención foron os comentarios que fixeron dúas mulleres de que lles prohibían falar galego no traballo. Paréceme incrible que a estas alturas aínda pasen cousas así, eu cría que este tipo de situacións estaban totalmente desaparecidas.
O documental gustoume moito, pareceume moi realista. Sentinme moi identificada coas dúas mozas que dicían que no traballo non lles permitían falar galego. O verán pasado traballei de camareira e a nosa xefa cos clientes non nos permitía falar en galego porque dicía que era unha cuestión de educación.
Gustoume especialmente que se mostrase que hai xente de fóra, como unha moza coreana por exemplo, que aprende a falar galego e que mostra un interese pola nosa lingua que ás veces nós non mostramos.
O documental gustoume moito, sobre todo porque opina a xente nova, que é de quen en realidade depende o futuro do idioma. Eu son castelán-falante e, aínda que me gustaría falar galego, non o fago. Podo ter así unha actitude hipócrita, pero a verdade é que non son quen de poñerme a falalo. Quizais este documental me fixera recapacitar para intentalo, creo que debería poñerse noutros centros educativos, a ver se reflxionamos un pouco.
"Linguas cruzadas" foi realmente interesante. Foi unha sopresa que fose tan ameno, cun enfoque interesante e mesmo un toque de humor que fixo que até os compañeiros que habitualmente "pasan de todo" prestasen atención.
A min pareceume unha reportaxe moi interesante e entretida e creo que reflicte moi ben todos os puntos de vista que existen sobre a nosa lingua. O grupo co que me sentín máis identificada foi o dos rapaces coruñeses xa que eu falo castelán sempre, porque sempre me falaron en castelán. Con todo, valoro moito que teñamos unha lingua propia e gustaríame, de verdade, que en Galicia se falase máis o galego, pero eu polo menos non son quen nestes momentos de dar o paso de cambiar de lingua.
Eu son neofalante, como algúns dos rapaces que aparecen no documental. E debo confesar que as persoas coas que máis me custa falar galego son aquelas que falan sempre esta lingua porque creo que son as que máis notan o meu cambio lingüístico e mesmo as que máis se mofan do asunto.
Gustaríame ser algunha desas persoas que pouco a pouco foron incorporando o galego como lingua natural á súa vida cotiá.
1 comentário:
Estou sorprendindo coa madurez destes comentarios dos alumnos e alumnas do IES Auga da Laxe. Un saúdo.
Enviar um comentário